Delfin białonosy
Lagenorhynchus albirostris (Gray 1846)
Delfiny białonose są najczęściej odwiedzającymi nasze bałtyckie wody waleniami. Ich obecność w Bałtyku kronikarze i naukowcy odnotowywali już od siedmiu wieków. Zdarzyło się to ponad czterdzieści razy i dotyczyło ponad siedemdziesięciu osobników tego gatunku.
W notatkach historycznych można przeczytać o pierwszym odnotowaniu delfina białonosego w rejonie polskiego wybrzeża w 1862 w pobliżu Kołobrzegu. Powtórnie w okolicach tego miasta białonose delfiny złowiono w czerwcu 1989 roku. Była to wówczas para, która wplątała się w sieci łososiowe. Samica miała 214 cm długości i ważyła 146 kg. Samiec miał 196 cm i ciężar 146 kg.
W dniu 8 XII 1994 w rejonie Rozewia dwaj uczniowie miejscowej szkoły zameldowali o znalezieniu martwego delfina na plaży. Okaz był samicą o długości 193 cm i wadze ciała ponad 100 kg. Zawiązana lina na ogonie świadczyła, że prawdopodobnie wpadł w sieci i przy pomocy tej liny był wydobyty na pokład. Dryfował do naszego brzegu bardzo długo, skóra była zniszczona, wystąpiły pierwsze objawy rozkładania się tkanek.
Kolejna wizyta białonosego delfina u naszych brzegów nastąpiła 25 VII 1995 roku w rejonie Łeby, a dwa dni potem przy boi wejściowej do portu we Władysławowie.
Delfin ten przez parę dni przebywał w rejonie Półwyspu Helskiego. Niestety 17 VIII 1995 roku wpadł w sieci ciągnięte przez kuter i udusił się. Miał 230 cm długości i ważył 130 kg.
Ostatni delfin białonosy został złowiony w dniu 19 września 1998 roku. Szansy na ratunek zwierzęcia nie było. Hol sieci trwał kilka godzin i zwierze nie miało szans na zaczerpnięcie życiodajnego powietrza. Udusiło się. Okaz mierzył 250 cm i był samicą. Obserwowany był już od maja 1997 roku w okolicy cumowania statku dozoru wież wiertniczych Petrobaltic-u. Załoga jednostki “Aphrodite I”., która jako pierwsza odkryła pojawienie się tego osobnika wraz z pracownikami Stacji Morskiej UG w Helu przez ponad rok prowadziła stały rejestr miejsc i czasu jego występowania.
Biologia delfinów białonosych jest słabo poznana. Żyją głównie w Północnym Atlantyku. Są zwierzętami raczej zimnolubnymi. Tylko w trakcie rozrodu, w lecie, samice szukają nieco cieplejszych wód. Dorastają do 3-3,5 metra długości. Młode rodzą się wyjątkowo duże, bo nawet o długości do 130 cm. Wędrówki tych delfinów są słabo poznane. Występują najczęściej w stadach, rzadziej pojedynczo. Są towarzyskie. Podpływają do statków, towarzysząc im na szlaku. Odżywiają się drobnymi rybami: śledziami, makrelami, dorszami i głowonogami.
Aby zmniejszyć niebezpieczeństwo, jakie stanowią dla delfinów sieci rybackie, pracuje się obecnie nad nowymi konstrukcjami narzędzi połowowych, umożliwiającymi zwierzętom omijanie tych pułapek lub uwalnianie się z nich.
Iwona Kuklik, Krzysztof E. Skóra